Profesjonalne

W konkursie zaprezentowanych zostanie 12 filmów, które oceniać będzie Jury, w tym roku pod przewodnictwem uznanego polskiego reżysera Janusza Zaorskiego. 
Po zobaczeniu wszystkich filmów konkursowych Jury przyzna reżyserowi wybranego, tym samym uznanego za najlepszy film festiwalu, Statuetkę „Maszkaron” (autorstwa Ewy Fleszar) oraz 20.000 zł.

Skład Jury 32. TNF:
Janusz Zaorski - Scenarzysta, reżyser, producent filmowy, absolwent Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1971). 

Marcin Hycnar - Tarnowianin. Aktor teatralny i filmowy (m.in. Drzazgi, Wałęsa. Człowiek z nadziei, Volta), reżyser teatralny, dyrektor Teatru im. Ludwika Solskiego w Tarnowie. Laureat wielu prestiżowych laurów, m.in. Nagrody im. Andrzeja Nardellego (2006), Nagrody im. Leona Schillera (2010), Grand Prix Festiwalu „Dwa Teatry” w Sopocie (2012), Feliksa Warszawskiego (2013).

Katarzyna Janowska - Filmoznawczyni, dziennikarka telewizyjna, radiowa i prasowa. Redaktor naczelna działu kultury w segmencie Lifestyle&Kobieta w Onet.pl, wcześniej związana z „Gazetą Krakowską” oraz „Polityką”, redaktor naczelna tygodnika „Przekrój” (2010-2011), dyrektor kanału TVP Kultura (2011-2015).

Krystyna Latała - Manager kultury, filolog. Przewodnicząca Rady Kultury miasta Tarnowa, była zastępca Prezydenta Tarnowa i pełnomocnik do spraw kultury. Wspóltwórczyni i wieloletni prezes Radia Maks Tarnow i regionalnego portalu internetowego www.intermaks.pl, prezes Radia Eska Tarnów, członek Rady Programowej TVP Kraków 2012-2017, laureatka honorowej nagrody Mecenas Kultury Tarnowa.

Paweł Łoziński - Scenarzysta oraz reżyser filmów dokumentalnych (m.in. Miejsce urodzenia, Siostry, Taka historia, Chemia, Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham) i fabularnych (Kratka), uhonorowanych ponad sześćdziesięcioma nagrodami, m.in. w Barcelonie, Berlinie, Florencji, Krakowie, Lipsku, Moskwie, Nowym Jorku, Paryżu, Teheranie.

Małgorzata Zajączkowska - Aktorka teatralna i filmowa (m.in. Pogoda na jutro, Noc Walpurgi, Zaćma). W latach 1979-1981 aktorka Teatru Narodowego w Warszawie. W latach 1981-1999 przebywała w Stanach Zjednoczonych, gdzie kontynuowała karierę aktorską. Zajmuje się także dubbingiem oraz pisze sztuki teatralne, tłumaczy książki, adaptuje je na scenę

JANUSZ ZAORSKI
Reżyser filmowy, teatralny i telewizyjny, scenarzysta, aktor, producent. Urodził się 19 września 1947 roku w Warszawie. Absolwent Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1971). Jeszcze podczas studiów był asystentem reżysera Janusza Morgensterna przy realizacji serialu telewizyjnego Kolumbowie (1970).
Zadebiutował krótką, pełną czarnego humoru opowiastką fabularną Na dobranoc (1970). Pierwszy pełnometrażowy film kinowy Uciec jak najbliżej – utrzymana w konwencji kina drogi historia chłopaka usiłującego przewartościować dotychczasowe życie – zrealizował dwa lata później. Komediowy Awans (1974), udana ekranizacja popularnej książki Edwarda Redlińskiego o obyczajowych i cywilizacyjnych przemianach polskiej wsi, przyniósł mu Nagrodę Główną w Gdańsku (1975), a adaptacja dramatu Stanisława Grochowiaka – Partita na instrument drewniany (1975) – Sławomirowi Idziakowi nagrodę za zdjęcia na następnej edycji Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych (1976). Kolejne filmy – Pokój z widokiem na morze (1977; Srebrny Lampart i wyróżnienie FIPRESCI w Locarno), poświęcony konfrontacji zawodowej dwóch psychiatrów odmiennie traktujących zakres ingerencji w ludzką wolność i osobowość, oraz Dziecinne pytania (1981), traktujące o różnych postawach życiowych młodych ludzi, zbliżają Zaorskiego do kina moralnego niepokoju.
Wielkie uznanie przyniosła mu, kończona potajemnie w czasie stanu wojennego, Matka Królów (1982; lawina nagród w Gdyni, ze Złotymi Lwami na czele, 1987; Złota Kaczka, 1988; Złoty Ekran, 1988; Srebrny Niedźwiedź w Berlinie, 1988), ekranizacja powieści Kazimierza Brandysa, poświęconej dramatycznym losom Łucji Król, samotnej kobiety wychowującej czterech synów, a w tle równie dramatyczne losy kraju lat 1933-1956, odciskające swe tragiczne piętno na każdym z nich. Utrzymany w konwencji sensacyjnej Baryton (1984), który przyniósł Zaorskiemu w Gdańsku Nagrodę Główną, Feliksowi Falkowi – laur za scenariusz, a Witoldowi Adamkowi – za zdjęcia, potwierdził, że reżyser znakomicie czuje się w różnych gatunkach filmowych, czego dał dowód kolejnymi udanymi realizacjami: adaptacją głośnej książki Stanisława Dygata – Jezioro Bodeńskie (1985; Grand Prix w Locarno) czy efektownym Piłkarskim pokerem (1988), czyli – jak określa to sam reżyser – rzeczą o sprostytuowaniu się sportu.
Matką Królów pokazał Zaorski, że dobrze się czuje w opowieściach zrealizowanych z dużym rozmachem inscenizacyjnym, rozgrywających się w długich przedziałach czasowych. Podobnie jest w Pannach i wdowach (1991), epickiej opowieści o stu latach polskiej historii z punktu widzenia kobiet, która zaczyna się powstaniem styczniowym, a kończy współcześnie, czy w Syberiadzie polskiej (2012), ekranizacji powieści Zbigniewa Domino, poświęconej Polakom deportowanym przez NKWD na Syberię w 1940 roku.
Janusz Zaorski w latach 1987-1989 był członkiem Komitetu Kinematografii. W 1987 został wybrany na przewodniczącego Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych , a w 1988 został kierownikiem artystycznym Zespołu Filmowego „Dom”. W latach 1991-1993 pełnił funkcję prezesa Komitetu ds. Radia i Telewizji, a w latach 1994-1995 był przewodniczącym Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Odznaczony Złotym Medalem Gloria Artis – Zasłużony Kulturze (2011).

Fotografia pochodzi ze zbiorów Gildia Reżyserów Polskich